“Her şey yolunda gayet iyiyim. Kemoterapi ve radyoterapi bitti. Saçlarım çıkmaya başladı. Hormon baskılama tedavisi devam ediyor. Bu hayatımın beş senesini alacak. Belki bir beş sene daha… 10 sene…”
“Ölmek istemiyorum diye düşündüm. İlk önce çocuğumu düşündüm. Çok küçük ne yapacağım diye düşündüm. Ben daha yaşamak istiyorum. Benim aklıma ilk ölüm geldi. Onunla yüzleşmek kolay olmuyor. Küçük çocuğum var aklıma bencilce şeyler geliyor. Çocuğumun beni hatırlamasını istiyorum. 17 sene daha yaşarsam iyidir. Çocuk 20’yi bulursa iyidir. Daha yapmak istediğim şeyler var, güzel şeyler yapıyordum gibi şeyler aklıma geldi.”
“Menajerimi Ara ekibimde büyük bir şey yaşandı. Herkesin önünde öğrendim. Sette yakın planım çekiliyordu. Ekibim tarafından telefon beklediğim biliniyordu. Son yakın planım çekilmek üzereyken, haberi aldım. Telefonumu kapattım, çekin dedim. Sonra bir saat ara verdik. Zaten annem görüntüleme merkezinde sonuçları alıyordu. Tümörle ilgili bilgi… İnsan hemen evreyi öğrenmek istiyor. Bana evre söylenmedi, hiçbir zaman söylenmedi. Ama agresif türde tümörüm olduğu söylendi. Bunun iyi ya da kötü yanları var.”
“Ameliyatıma kadar çalıştım. Ameliyat oldum bir hafta sonra çalıştım. Hiçbir bölümden ayrı kalmadım. Çalışmak çok önemliydi. Kabuğuma çekilirsem iyice kötü olacağım, fazla düşünmeme sebep olacaktı. Sağ olsun senaryolarım ona göre yazıldı. Beni de çıkarmadılar. Patolojim sonucu gelince tedavi sürecim belli oldu. Kanser lenflerimde de çıkınca kemoterapi olacağı netleşti. İlk iki kemoterapime kadar çalışmaya devam edebileceğim ama pandemi nedeniyle ondan sonra çalışmamam gerektiği söylendi. Setler hastalık barından ortamlar. Çok gür saçlı bir kadınım, karakterim de saçlarıyla baya oynuyorduk. İki haftadan sonra saçlarım dökülecekti ve perukla oynamak istemedim. İkinci kemoterapimi almama yakın, ayrıldım.”